“9 മണിക്ക് അടയ്ക്കും കേട്ടോ, ഹൈവേ അല്ലേ വേറെ നിവര്ത്തിയില്ല”
പുള്ളികാരന് മുന്കൂര് ജാമ്യം എടുത്തു.
കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത് എളുപ്പം അകത്താക്കി, ഞാനും അബിയും കൈകഴുകി.. ജോര്ജ് ചേട്ടന്റെ പണപെട്ടിയുടെ അടുത്തെത്തി. കഴിച്ചതിന്റെ കായ് കൊടുത്തു.
“ഇവിടെ നിന്നാല് വണ്ടി കിട്ടുമോ ചേട്ടാ?”
അബി ചോദിച്ചു.
“അര കിലോമീറ്റര് വടക്കോട്ട് നടന്നാല് വണ്ടി കിട്ടും”
ബസ് സ്റ്റോപ്പില് എത്താന് അര കിലോമീറ്റര് നടക്കണം, അതും പാതിരായ്ക്ക്..
അവിടം വരെ നടക്കണമല്ലോ എന്ന് വിചാരിച്ച് നാഷണല് ഹൈവേയിലേക്ക് ഇറങ്ങിയ ഞങ്ങളുടെ നേരെ അതാ ഒരു ടി ടി പറന്നു വരുന്നു. ബോര്ഡില് ‘കണ്ണൂര്’ എന്ന് വെണ്ടക്കാ മുഴുപ്പില് എഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ട്. പറന്ന് വരുന്നു എന്ന് ചുമ്മാ പറഞ്ഞതല്ല!!!, സംഭവം സത്യം തന്നെ. ഒരു ഓട്ടോയെ മറികടന്നാണ് വരവ്.
ഞാന് അറിയാതെ ഇടതു കൈ പൊക്കി നീട്ടി കാണിച്ചു. പാതിരായ്ക്ക്... എന്. എച്ചില്... കെ. എസ്. ആര്.ടി.സി.... അതും ടി. ടി.... പോരാത്തതിന് 80 കി. മി. മുകളില് ഓവര് ടേക്ക് ചെയ്തു വരുന്ന വണ്ടി.... നിറുത്തിയത് തന്നെ.
എന്നിട്ടും ഞാന് കൈ കാണിച്ചു!!!.
നീട്ടിയ ഇടതു കൈയും നീട്ടാത്ത വലതു കൈയുംകൂടി ഒരുമിച്ച് ഞാന് തലയില് വച്ചാണ് ആ വണ്ടിയുടെ ബ്രേക്ക് ഇടല് കണ്ടത്. കാരണം എന്റെ മുന്പിലൂടെകടന്നു പോയ ഓട്ടോയില്, രണ്ട് കുട്ടികളടക്കും ഒരു കുടുംബമാണെന്ന് തോന്നുന്നു യാത്ര ചെയ്തത്.
എങ്ങനാണെന്നറിയില്ല, ആ ബസ് ഡ്രൈവര്, ഓവര് ടേക്ക് ചെയ്ത ഓട്ടോയെ വലുതു വശുത്തു കൂടി കേറ്റി വിട്ടശേഷം ടാറിംഗിന് പുറത്ത്, ഞങ്ങള് നിന്നതിന്റെ 50 മീറ്റര് മുന്നിലായി ബസ് നിര്ത്തി. ബസ് നിര്ത്തിയതിനു ശേഷവും ഞാനും അബിയും തലയില് നിന്ന് കൈ എടുത്തില്ല. സംഭവും സത്യമാണോന്ന് സംശയം.
“ഓടി വാടാ മക്കളെ” എന്ന് പറഞ്ഞു വിളിക്കുന്ന പോലെ ഡ്രൈവര് ഹോണ് അടിച്ചു.
സംഭവും സത്യമാണ്.!!! സത്യമാണ്!!!
ഓടി... ചെന്നപ്പോള് ‘ഡ്രൈവര് ഓപറെറ്റിംഗ് ഡോര്’ തുറന്നു കിടക്കുന്നു.
കയറി.. താലപ്പൊലിവെച്ചു സ്വീകരിക്കുന്നപോലെ കണ്ടെക്ടര് ടിക്കറ്റ് റാക്കറ്റ്കാണിച്ചു സ്വീകരിച്ചു. ടിക്കറ്റ് എടുത്തു. വെറും മിനിമം ‘9’ രൂപ. കണ്ടക്ടര് ചിരിക്കാത്തകൊണ്ട് ഞാന് ചിരിച്ചു കാണിച്ചു. സംഭവും ഏറ്റു.
കടുപ്പം ഒട്ടും കുറയാതെ ഒരു ചെറു മന്ദഹാസം!!!
“ഏതായാലും ചേട്ടാ, നിങ്ങളുടെ ഡ്രൈവറെ സമ്മതിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ വക ഒരു പ്രത്യേകം താങ്ക്സ് അദ്ദേഹത്തോട് പറയണം”
എന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞു.
“ഓ പറഞ്ഞേക്കാം”
എത്രയും ആയപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങള്ക്ക് ഇറങ്ങാനുള്ള സ്റ്റോപ്പ് എത്തി. വണ്ടി നിര്ത്തി. വേറെ ഒന്നിരണ്ടു പേരും ഇറങ്ങി. കണ്ട്കടരുറെ ഭാവം കണ്ടപ്പോള് അങ്ങേര് ഡ്രൈവര്ക്ക് കൊടുക്കേണ്ട താങ്ക്സ് സ്വന്തം കീശയിലട്ടപോലെയാണു, എനിക്ക് തോന്നിയത്. ഞങ്ങള് ഓടി ബസിന്റെ മുന്പില് ചെന്നു.
ഏറ്റവും സന്തോഷത്തോടെ ചിരിക്കുന്ന മുഖത്തോടെയിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു സല്യുട്ട് കൊടുത്തു.ഞങ്ങളുടെ വരവ് പ്രതീക്ഷിച്ചായിരുന്നു അദ്ദേഹം ഇരുന്നത് എന്ന് എനിക്ക് തോന്നിപോയി. അദ്ദേഹവും കേരളത്തിലെ “കൃത്യ നിഷ്ടയുള്ള” കടകളില് കയറുന്ന വ്യക്തിത്വമാണ്.!!!!!
ജോലിയുടെ അവസാന മണിക്കൂറിലും തന്റെ മുന്പില് കൈ കാണിക്കുന്ന ഓരോരുത്തര്ക്കും നിഷ്ക്കളങ്കമായ ചിരിയോടെ നന്മ ചെയ്യുന്ന ഒരാള്...
ഈ നന്മ എനിക്ക് കൈമോശം വന്നോ?... അതോ ഇപ്പോഴും...
അറിയാതെ ഞാന് ചിരിച്ചു പോയി.....